صـبـح ازل، الله اکــبـر یـادمـان داد            اسـلام را آن‌ روز حـیـدر یادمان داد

قـرآن نـمی‌خـوانـدیم اما سورۀ حـمد            با دست‌های بسته کـوثـر یادمان داد

زهرا اصول دین به ما آموخت وقتی            تـوحـیـد را در آتـشِ دَر یـادمـان داد

"پای علی ماندن" در آتش سوختن بود            ایـثار را زهـرای اطـهـر یادمان داد

"هر کس که زهرا را بیازارد مرا نیز"            آری بـرائت را پـیـمـبـر یـادمان داد

ما داغ محـسن را نفـهـمـیدیم و بعداً            در کـربلا حلقـوم اصغـر یادمان داد

غم‌های حیدر را به جان خود خریدیم            سختی کـشیدن را ابـوذر یادمان داد

مـا خـادمِ زهـــرا شـدیـم الـحــمــدلله            فضه به ما آموخت، قنبر یادمان داد

در کودکی با مِهر زهرا شیر خوردیم            مِهرش اگر با ماست، مادر یادمان داد

ما عـاشـقـیم این عاشـقی را نیز بابا            از کودکی در پـای منـبر یادمان داد

شکر خـدا در گـریۀ ما معـرفت بود            زهـرا مـیان اشک‌هـا فـریاد مان داد